یاد نگار

من واقعاً فکر نمیکردم کسی بتونه اینقدر دقیق احساسی که داشتم رو توی کلمات بیاره. خاطره‌ای که برام نوشتن رو چند بار خوندم و هر بار یه جاهایی اشکم دراومد. چیزی که خیلی دوست داشتم این بود که حتی یه جمله‌ی ساده‌ از دل خودم، جوری بازنویسی شده بود که انگار از یه فیلم دراومده. البته فونت و طراحی اولیه‌ مورد پسند من نبود که وقتی گفتم، فوری اصلاحش کردین. عالی بود.

خوب بود. متنش روان و قابل خوندن بود. نمیتونم بگم شگفت‌زده شدم، ولی راضی‌ام. بخصوص اینکه دقیقاً توی بازه زمانی که گفته بودن تحویل دادن.

اولش فکر کردم زیادی احساسی نوشته شده. من دنبال یه متن ساده‌تر بودم. ولی وقتی دوباره خوندمش، دیدم یه‌جورایی دقیقاً اون چیزی بود که بلد نبودم بگمش. همه‌ اون احساسات، بی‌ دلیل هم نبودن. حالا چند بار این متن رو برای خودم و اطرافیانم خوندم و هربار بیشتر به دلشون نشست. ممنونم که بلدین چطور دلِ آدم رو ترجمه کنین.

محشر بود! دقیقاً همون چیزی شد که تو ذهنم بود ولی نمیتونستم بیانش کنم. ممنون از تیم خلاق و دل‌نویس.

من واقعاً فکر نمیکردم کسی بتونه اینقدر دقیق احساسی که داشتم رو توی کلمات بیاره. خاطره‌ای که برام نوشتن رو چند بار خوندم و هر بار یه جاهایی اشکم دراومد. چیزی که خیلی دوست داشتم این بود که حتی یه جمله‌ی ساده‌ از دل خودم، جوری بازنویسی شده بود که انگار از یه فیلم دراومده. البته فونت و طراحی اولیه‌ مورد پسند من نبود که وقتی گفتم، فوری اصلاحش کردین. عالی بود.

یه کم طول کشید تا قصه‌ام آماده بشه. فکر کنم چون خیلی رو جزئیات حساسن. ولی وقتی خوندمش، باورم نمی‌شد! انگار دوباره تو کوچه‌های بچگیم تو ایران بودم. قصه مهاجرتمو انقدر قشنگ نوشتین که پسرم باورش نمی‌شد این قصه باباشه. هر خطشو که می‌خونم، دلم تنگ می‌شه. حتماً بازم سفارش می‌دم.

قصه‌ی اولین سفرم به دالاس رو براشون تعریف کردم، اونا نوشتنش.
یه چیز متفاوت شد؛ شیرین، پر از احساس، اما با زاویه‌ای که خودم حتی بهش دقت نکرده بودم.
فقط یه نکته: بعضی اتفاقای دقیق مثل تاریخا یا جزئیات سفر، جا افتاده بودن.
ولی اون حس کلی… اون اضطرابِ شیرینِ یه شروع تازه… دقیقاً همونی بود که تو دلم بود.
ولی نمیتونستم درست بیانش کنم

اول فکر کردم قراره یه نوشته رسمی و ساده باشه. ولی وقتی قصه عروسیمو خوندم، اشکم دراومد.
انگار یه تیکه از گذشته‌مو گرفته بودن و با کلمات نقاشی کرده بودن.
نوه‌هام عاشقش شدن، هر بار که براشون می‌خونم، وسطش می‌پرسن: «مامان‌بزرگ بعدش چی شد؟!»
فقط بعضی جاها یه کم زیادی وارد جزئیات شده بودن. ولی در کل... یه تجربه خاص بود.

من قصه‌ی ترحیم بابامو دادم. فکر نمی‌کردم بتونن اون حس غریب دلتنگی رو دربیارن. ولی… درآوردن.
نمی‌دونم جادوشون چیه، ولی حتی اونایی که بابامو نمی‌شناختن، گریه‌شون گرفت.
یکمی زیاد احساسی بود برام، ولی خب… این‌جور چیزا همین‌جوری واقعی میشن دیگه.
الان اون قصه رو گذاشتم تو قاب، کنار عکس بابا.